Mehtaba Bakamam Leyla Gelir Aklıma

Leyla Hanım diye bir şair olduğunu öğrenince, hiç vakit kaybetmeden şiire meyletti bizimkisi. “Burada ne diyor, burada ne” diye sora sora, bir çırpıda deviriyor gündüzü geceyi. Arasıra İlhan Berk okutuyorsam da, hala seviyemiz Cahit Külebi. Biraz Ah Muhsin Ünlü, Attila İlhan’ın birkaç şiiri. Ama en sevdiğimiz şair Leyla Hanım. Başkasını sevmek kimin haddine…

Zannetmeyin akşam haberlerinden sıkıldığını, gündüz gazete okumadığını. Söz konusu Ortadoğu olunca kahramanımız bilirkişi. İnsan hakları konusunda da uzman. “Zenginsem diyor, param varsa, vergimi veriyorsam kime ne? Gelir adaletsizliğinden, eşitsizlikten bana ne?” Sosyalist değiliz onu anladık. Muhafazakarlık desen diz boyu, dizden yukarıya uğramamış, onun farkındayız. Cumhuriyetçiyiz desem, “cumhuriyet bir yönetim biçimidir.” Biz Leyla’cıyız galiba. Onu da hanım ablamız bilir.

Kültürden sanattan konuşmak sıkıyor onu. “Aşk filmleri aşık olamayanlar içindir” diyor. “İnsan kendini ekranda görmekten mutluluk duyar. Kendini, başkası oynarsa bundan nasıl zevk alınır ki.” Belli ki egolarımız yüksek. Belli ki sınırlar da çizili.

Fenerbahçe Beşiktaş maçında Fenerliydik mesela. Aslında Beşiktaşlı bizimkisi. “Fener iyidir” diyor pat diye tutuyor Fenerbahçeyi. Birinci olduğumuz sürece Fenerliymiş. Güçlüden yanayız, onu da anladık.

Saçlarını uzatıyor ya uzadıkça güzelleşiyor. Siyah giymek en çok ona yakışıyor. Gözlerine siyah rimel sürüyor, pantalonu siyah, bahtı da siyah, saçları da. Ağır makyaj yapmayı sevmiyor. Hatta bazen hiç yapmıyor. Yaptıkça da yapmadıkça da güzelleşiyor. Güzelliğe değer veriyor, onu da anladık.

Hepsine tamam, her şeye evet de… Bazen pat diye gelip sarılmıyor mu, şuracıkta bitmiyor mu ağzı. Her şey değişiyor, her şey başkalaşıyor. Bir kıta parçalanıyor, bir kıta diziliyor. Gecenin siyahlığı onunla başka, gündüzün beyazlığı onunla.

Ben bazen kabuğuma çekilir Bachelard okurum, Leyla bir bardak çay getirir, uyurum… Pusulanın kuzey yamacında eksik desenli Tarkan şarkısı: Beni sev sev de anlama…

Camdan Balıklar, Lokum, Niğde Gazozu ve Doğum Günün

Papatya gibi bir şeydin gülüyordun

Saf tan yerlerinden gökyüzlerinden geliyorduk

Ellerin eski çağların kumdan kalelerini andırıyordu

Uçuruma karşı doğup sabaha değin büyüyorduk

Babil’de adın soruluyordu Fenike’de gülistanların

Uçurtma desenli heykellerde baharı anımsıyorduk

Bu öyle çarşı pazar gezmelerine benzemez tutup resmini çekmeli diyordun

Eski çeşmeleri, balkonlu evleri, sarı sütunları

Hepsini yeniden çizmeli, hepsini yeniden resmetmeli diyordun

Yağmur da yağarsa şimdi şuracıkta, şuralarıma

Bundan güzel papatya mı olur deyip gülüyordun

Zaten papatya gibi bir şeydin sen hep gülüyordun

Sonra yakamozlar geliyordu aklına

Çan seslerinden ince nağmelerden

Maviye ahenk katmak için dönüp duran mevsimlerden

En çok da bizden konuşmayı mağrifet sayıyordun

Ara sıra ayaklarını uzatıp geliboluya,

Bir “ohh” da sen fırlatıyordun manzaraya

Çayın en temizini, lokumun en kızarmışını seviyordun

Belki bugünlere bir mısra çalarız deyip saate bakıyordun

Saat şımarık bir çocuk gibi doğum gününü gösteriyordu

Sen olur olmaz bir yaşa daha giriyordun

E harfinden bir satır, B harfinden bir mısra, İ harfinden nağmeler düzüyordun

Papatya gibi bir şeydin galiba hep gülüyordun

Adamın biri ceketini çıkarıp kutlamalı diyordu

Kutlamalı kutlanmaya layık ne varsa

Kutlamalı ve yeni baştan umutlanmalı diyordu

Bu böyle çeyrek asırdır sürüyordu

Takvimin biri akşam haberlerinde doğduğun günü gösteriyordu…

Koro

Bir papatya akşamı gülüştüm gözlerinizle

Mavi camlar dile geldi mavi balıklar ve okyanus

Kal bu gece o zaman kal ki kalsın yanıbaşımızda bir mısra

Öyle de geçer elbet, böyle de eski zaman İstanbul’da

Yakılır yakılası ne varsa hatıralara dair

Kutlanır bir doğum günü ince ezgilerle

Kutlanır bir şarkı da çalar elbet aheste

Böylece gülüşür, sessizleşir, gideriz…

Gittiğimiz gün gibi, dün gibi döneriz…

Solo

Merdivenlerinden inerken kahverengi bir yuvanın

Kırık camlarına kaygan bir tarih atıyordun

Toprağa yosunları utandıran bir gülüş bırakıyordun

Sahi, papatya gibi bir şeydin sen, gülüyordun…

Züccaciyeciden Alınan Şiirlerin Muhtelif Kısımlarına Times New Roman 12 Puntoyla İtalik Akıtılan Mürekkebin Zaman Geçmesinden Kaynaklanan Kırmızımtırak Kararmasından Kurtarılan Satırların İzdüşümü Ektedir. Gereğinin Yapılmasını Arz Ederim. E-imza Henüz Tebellüğ Edilmediğinden Islak İmza Kullanılmıştır. Tarih ve Adres Aşağıdaki Mısralardadır. Saçlarınız Çok Güzel.

Saatler madam, bazen zamanı göstermiyor

Ne garip bir şiir akımıdır şimdi seni düşlemek

Büyüttüğüm kadınlar sürüyor tarlalarını

Bugün bana gülersen belki ben demlenirim

Yağmur yağarcasına kirpiklerin titrer

Daha küçüksün, saçlarını toplamamışsın

Ensen günlerden cuma’yı gösteriyor.

Theodor ne zaman seni üniversitede görse

Cumhuriyet’e şükranlarını sunuyor

Elleri ceplerinde yılışık sırıtıyor

Çenesinin altına bir tane çakasım var

Dekanım izin vermiyor.

Ne salak bir dramatik eğrisi var fen edebiyat fakültesinin

Ne malak bir söyleşidir şimdi seni söyleşlemek

Ne dalak ister gibi at gibi konuşmak

Ne yalak bir adamdır Theodor seni görünce

Ne kalak ne gidek de yazarsan yuh artık

Biz yolların dikeyliğinden direksiyon çeviremez olduk madam

Uzat bacaklarını yol yorgunudur damarların

Sen silahını gösterince kurşunları çıkarmak bana düşer

Ve Osmanco en güzel kedidir.