Mehtaba Bakamam Leyla Gelir Aklıma

Leyla Hanım diye bir şair olduğunu öğrenince, hiç vakit kaybetmeden şiire meyletti bizimkisi. “Burada ne diyor, burada ne” diye sora sora, bir çırpıda deviriyor gündüzü geceyi. Arasıra İlhan Berk okutuyorsam da, hala seviyemiz Cahit Külebi. Biraz Ah Muhsin Ünlü, Attila İlhan’ın birkaç şiiri. Ama en sevdiğimiz şair Leyla Hanım. Başkasını sevmek kimin haddine…

Zannetmeyin akşam haberlerinden sıkıldığını, gündüz gazete okumadığını. Söz konusu Ortadoğu olunca kahramanımız bilirkişi. İnsan hakları konusunda da uzman. “Zenginsem diyor, param varsa, vergimi veriyorsam kime ne? Gelir adaletsizliğinden, eşitsizlikten bana ne?” Sosyalist değiliz onu anladık. Muhafazakarlık desen diz boyu, dizden yukarıya uğramamış, onun farkındayız. Cumhuriyetçiyiz desem, “cumhuriyet bir yönetim biçimidir.” Biz Leyla’cıyız galiba. Onu da hanım ablamız bilir.

Kültürden sanattan konuşmak sıkıyor onu. “Aşk filmleri aşık olamayanlar içindir” diyor. “İnsan kendini ekranda görmekten mutluluk duyar. Kendini, başkası oynarsa bundan nasıl zevk alınır ki.” Belli ki egolarımız yüksek. Belli ki sınırlar da çizili.

Fenerbahçe Beşiktaş maçında Fenerliydik mesela. Aslında Beşiktaşlı bizimkisi. “Fener iyidir” diyor pat diye tutuyor Fenerbahçeyi. Birinci olduğumuz sürece Fenerliymiş. Güçlüden yanayız, onu da anladık.

Saçlarını uzatıyor ya uzadıkça güzelleşiyor. Siyah giymek en çok ona yakışıyor. Gözlerine siyah rimel sürüyor, pantalonu siyah, bahtı da siyah, saçları da. Ağır makyaj yapmayı sevmiyor. Hatta bazen hiç yapmıyor. Yaptıkça da yapmadıkça da güzelleşiyor. Güzelliğe değer veriyor, onu da anladık.

Hepsine tamam, her şeye evet de… Bazen pat diye gelip sarılmıyor mu, şuracıkta bitmiyor mu ağzı. Her şey değişiyor, her şey başkalaşıyor. Bir kıta parçalanıyor, bir kıta diziliyor. Gecenin siyahlığı onunla başka, gündüzün beyazlığı onunla.

Ben bazen kabuğuma çekilir Bachelard okurum, Leyla bir bardak çay getirir, uyurum… Pusulanın kuzey yamacında eksik desenli Tarkan şarkısı: Beni sev sev de anlama…