Sahildeki Kız ya da Gitar Sesi ya da Yaşamak adlı bir kitabın son cümlesine ramak kala yazarın kaleminden çıkan ve sonra yazılmaktan vazgeçildiği için silinen ve editör tarafından hiç okunmayan, okunsaydı bile beğenilmeme ihtimali bulunan satırların hiç de yalanı aratmayacak bir sahilde yaza girerken çizilmiş anatomik resimlerinden geriye kalan girdaplı dumanlar ya da Lüzumsuz Gözyaşları: Belki de bizim yazılarımız, birilerinin yazmaktan vazgeçip sildiklerinden ibarettir

Sahilde bir bankta oturmuş ağlıyordu. Ağlamak ne kelime, buram buram iç çekiyordu. Yanına gittim, “nedir dedim, derdin nedir?”

Anlatmak istemedi. Kalkmaya yeltendi. Beni bir kaya farzet dedim. Kimseyi anlatamadığın derdini, kimsenin olmadığı bir yerde bir taşa/kayaya anlatırsın ya. Bütün derdin, kinin, nefretin taşa geçer. Rahatlarsın. Öyle düşün. Nasıl olsa beni bir daha görmeyeceksin, nasıl olsa birilerine anlatsam bile ruhun duymayacak.

Konuştu… Lisede bir erkek arkadaşım vardı dedi. Ergendim, kanım kaynıyordu. Erkek arkadaşıma yanaşmaya başladım. Ama o oralı bile olmuyordu. Lise son sınıfta okulun en yakışıklı erkeği yanaştı bana. Dayanamadım. Kandırdı beni. Kendimi ona kaptırdım. Birlikte oldum onunla. Erkek arkadaşımdan da ayrıldım. Ama bu lise son sınıftaki çocuk, hayatımı alan çocuk, beni terk etti. O halimle bir başıma kaldım. Sonra çok pişman oldum. Bir daha asla böyle bir şey yapmayacağıma söz verdim.

Evlendim sonra. İki yıllık evliyim. Kocama lisedeki bu olayı anlatınca başta tereddüt etmişti ama sonra kabullendi beni. İki ay önce bir işe girdim. İlk zamanlar kimseyle iletişim kuramadım. Sevmiyorlardı beni. Benim de onlardan hazzettiğim söylenemez. Sonra bir çocuk ilgi göstermeye başladı bana. Hoşuma gitti. Sonuçta ofisteki tek arkadaşımdı. İş çıkışları kafelere falan gittik. Çok ısrar ediyordu kıramıyordum. Sonra yavaş yavaş ben de gitmek istedim. Her mesai sonu çağırsa da dışarı çıksak diye bakıyordum. O da hep çağırıyordu. Evine çağırdı bu sefer. Bir kahve içmeye. Gittim. Nasıl oldu ne olduysa oldu işte. Anlamadım. Kocamı aldattım. Ağlıyorum ya, kocamı aldattığıma falan değil, kendime ağlıyorum. İnsan kendine ağlar mı? Ben ağlıyorum işte. Kendime ağlıyorum, kendime üzülüyorum.

Teselli vermem gerekiyordu. Elimi omuzuna koydum. “Üzülme dedim, orospular için değmez.”

Adam kalktı sandalyeden yürüdü boylu boyunca bir şehrin

Açıldı düşe kalka bir mevsim ve yıldızlar kara geceyi resmetti

Kadın dondu gözleri dümdüz yelkovanlar saatler menekşelerle

Yağmurlar güneşler dumanlar ve sam yeli adamla birlikte gitti