Meğer ötede bir yere koymuşlar mutluluğu. Gidiyorum, gidiyorum hep ötede bir yerde kalıyor. Çok sevdiğim çam ağaçlarını da ayırmışlar benden. Kokusu geliyor, yakınlarda bir yerde biliyorum. Uzanamıyorum.
Tel örgülerle çevirmişler dünyayı. Bana gülecek bir yer bırakmamışlar. Bir bahçemiz olmamış mesela ağaç dikecek. Bir gülümüz olmamış koklayacak. Olsun demişim, yazgı denen şey bu olmamalı. Gitmişim, yürümüşüm, üzerine üzerine koşmuşum hiç durmadan. Başladığım yere dönmüşüm. Dünyayı yuvarlak yapmışlar.
Şiirden miirden sormayın hiç. Ne imgem var ne kafiyem. Orhan Veli gibi serbest takılmışım. Serbestmişim ama hiç özgür olmamışım. İkinci yeniye geçememişim hiç. Hep eski çağlarda kalmışım.
Hani bir söz var ya, ölür müsün öldürür müsün diye. Ben öldürmeyi beceremem. Ölürüm, üzülürüm, ağlayamam. En çok anlatmayı severim. Ama anlatamam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder