Bazı gecelerde,
her türlü uyuşturucudan alınan hazzın birdenbire kaçtığı fena bir an vardır.
Elektrik kesilir gibi, araba durur gibi, nefes tıkanır gibi. İnsanın içini
anlamsız bir çöküntü kaplar ve göğsüne ağır bir yük oturuverir. Hiçbir şey
yapmamak isteği, yalnız kalmak, en sevdiklerine bile –sırf oradalar diye-
düşmanlaşmak.
Önce vücudu
hafif bir titreme alır. Ağır ağır ilerleyen bir ateş ciğerlere sirayet eder.
Üşümediğini bildiğin halde titremeye başlarsın. Bunların üstüne, çöküntüye
sebep olan zehrin aynı zamanda ilaç olduğunu bilmek, vücudu tesiri altına alan illetin
insan beynini nasıl emdiğini görmek eklenir.
İstisna olmakla
birlikte vakit ilerledikçe vücutta büyük tepkimeler belirir. Kalp çarpıntısı,
mide bulantısı, başta ağırlık ve fena halde uykusuzluk… Birazdan yaşanacak
olayların en büyük tetikçisi, bıçak saplanmış gibi bir baş ağrısıdır. Bilincin
devre dışı kalması, burun kemiğine yapışık bir kılcal damarın tık sesi
çıkararak patlamasıyla olur.
Kendine gelmeye
başladığında insan ruhunun nasıl güzide bir varlık olduğuyla karşılaşırsın. “Şimdi
geçecek, daha güçlü olacaksın, her şey güzel olacak, daha güçlü olacaksın, daha
güçlü…” Bu, vücudun kendi kendine telkinidir. Betonun ya da tahta parçasının
üstünde olman bir şeyi değiştirmez, uyanmaya ramak kala dünyanın en rahat
yatağında gibi hissedersin. Yalnızsan sorun yok. Yalnız değilsen, kalabalığın
saçma sapan telkinleri…
Galatadayım…
Kore abidesinin dibinde, çayırlara uzanmış oturuyorum. İçki yasağının
başlamasına yakın bir vakit… Baycan bira almaya gitti. Umarım bana da alır.
Cebimde beş kuruş para yok. Profesyonel sarhoşlar, sadece içmez, aynı zamanda
içirir. Baycan’ın profesyonel sarhoş olup olmadığını sorguluyorum. Bir iki
dakika sonra Baycan, elinde tek bira şişesi ile geliyor. Yanıma oturuyor.
Cebimden sigaramı çıkarıyorum. Dört tane sigaram kalmış. Birini kendi ağzıma
veriyorum, diğerini Baycan’a uzatıyorum. Belki adamlık öğrenir. Baycan sigarayı
alıyor. “Kardeşim, diyor, sana da alacaktım ama inan cebimde beş kuruş kalmadı.”
Adamlık namına gelişme var. Sorun değil.
Burcu’yu
arıyorum. “Kuledeyim, gel. Bira da getir.” Burcu “tamam” diyor.
“Hadi” ile
başlayan her türlü cümleye “tamam” diye karşılık veren iki kişi tanıdım. Biri
Burcu… Burcu’nun lügatinde “hayır, şimdi olmaz, müsait değilim, keyfim yok,
sonra” gibi tabirler yoktur. Ona ne dersen “tamam” der ve “tamam” sözcüğü bir
kadına ancak bu kadar yakışır. “Hadi”ye “hadi” ile karşılık veren ikinci kişi,
benim, bunun bir önemi yok.
Az zaman sonra
Burcu elinde bir poşetle geliyor. Poşette dört tane bira var. Yanıma oturuyor.
Benzi bembeyaz. “Hasta mısın?” diyorum. “Midem bulanıyor” diyor. “İçme o zaman.”
“İçmicem, sana getirdim…”
İki bira sonra,
Burcu iyi değil. “Beni eve götür” diyor. Koluma giriyor ve kulenin solundan eve
doğru yürüyoruz. Ara sıra sendeliyor. “Beni yalnız bırakma.” Hep bu replik… “Beni
yalnız bırakma.” Bir dakika içinde birkaç kez, “beni yalnız bırakma.”
Evdeyiz.
Yatağına yatırıyorum. Alnı ve yanakları ter içinde. Islak bezle terini
siliyorum. Yarı baygın uzanıyor, “beni yalnız bırakma.”
Öyle zamanlar
vardır, insan ayık kafayla bile karar veremez, âlemin yazılı olmayan kanunları
işler. Ya hastaneye gideceğiz ya da Burcu’nun gözümün önünde erimesini
seyredeceğim. “Beni yalnız bırakma” sözünün altında yalnız kalırsam öleceğim
korkusu var. Bunu sezdiğim vakit düşündüğüm tek şey: “ailesine ne derim?”
Halbuki bütün
meseleler gibi bunun da basit bir izahı var. Beynimiz, en basit halleri bile en
çetrefilli kıvamlara getirmek konusunda hemcinsleriyle yarışır. Yarım saat
içinde Burcu sızıyor. Bir sandalyede oturmuş öylece ona bakıyorum. Bir süre
sonra sayıklamaya başlıyor. İlk hecesi vurgulu, harfler ilerledikçe
belirsizleşen kelimeler, isimler… Çoğu anlamsız… Yalnız, bir iki defa, bu
şarkıcı kızın dilinden bilinçsiz vaziyette süzülen bir inilti. Bunca
şarkıcının, bunca şairin yüz binlerce mısra ile anlatmaya çalıştığı şeyi, Burcu
tek bir iniltiyle, nihavent makamında söylüyor…
Bir saati aşkın
bir süre… Burcu gözünü açıyor. Bir süre duvara bakıyor. “Burcu” diyorum, gözlerini
sese çeviriyor. “Beni duyuyor musun?” Gözlerini kırpıyor. Onu ilk kez bu kadar
bitkin görüyorum. Belki de ilk kez ne yaptığımı bilerek telkin yapıyorum:
“Oh be, sonunda
kendine geldin. Rahatladın be kızım. Dinlenmek iyi geldi. Miden bulandı, ağrın
vardı ama şimdi iyisin. Hava aldın, biraz uyudun, ayılıyorsun. Yüzüne renk
geldi. Ama bak, harbi diyorum, sızınca çok güzel oluyorsun. Ayna olsa da
göstersem.” (buna benzer cümleler)
“İstemem”
anlamında kaşlarını havaya kaldırıyor. Kadınların, hiçbir erkek cinsinde
olmayacak türden bu zarafet anlayışına hep hayran kalmışımdır. Hiçbir kadın
aynada çirkin bir yüz görmek istemez.
Sıra aklını alıp
uçurmakta… Kendi vücudunu dinliyor ve bu ona acı veriyor. Aklını karıştıracak
bir şey… “Yalnız, her şeyi itiraf ettin hee. Bayaa sağlam sırların varmış.”
Ve hayatın en
anlamlı sorusu: “Ne dedim?”
İşte bu. Hep işe
yaramıştır, yarayacaktır. Herkesin sırrı var. Ve herkesin ifşa olma korkusu… Bu
iş bu kadar. Artık akıl başka yerde. Uyu kızım, rahatça uyu, sabaha daha güçlü
olacaksın.
Havanın ışımaya
başladığını hatırlıyorum. Sızmışım. Burcu’nun belki de kendisinin bile duyamadığı
bir “şşş” sesiyle uyandım. “t”siz bir “şşş”. Mecalsiz, biraz yana kaydı, olanca
kuvvetiyle yorganı kaldırdı ve “yanıma gel” dedi. Yanına gittim…
Sabah olmuş. Ne
vakit rahat bir kucakta uyusam, kolay kolay uyanmam. Burcu yatakta yok. Mutfağa
gittim. Burcu kahvaltı hazırlıyor. Sarıldım. İlk kez, ona bu kadar içten sarıldım.
Kadınlar, içten sarılmaları hisseder. Anlamlandıramasa bile hisseder. Burcu’yu
bu kadar güzel görmemiştim. İlk kez ondan hoşlanma ihtimalini, hatta
hoşlandığımı düşündüm. Ve Burcu’nun dilinden, bütün gecenin ardından, tek bir
soru: “Sen niye sandalyede uyudun?”
Cevap vermeli
mi? Biz insanlar gerçeğe değil, duymak istediğimize inanırız. Bir kez olsun bunu
yapmaya hakkım var: “Çok güzel uyuyordun, seyrederken sızmışım.” Yemedi, ama
güzel oldu. O günün akşamında, dolaylı yoldan, benden hoşlandığını, birlikte
olma fikrini söyledi. “Gideceğim” dedim. “Beni bir daha görmeyeceksin.” Bu
söylediklerimin birçok kadının ruhunda beni daha cazip hale getirdiğini
bilirim. Burcu’nun duygularıyla oynamak gibi bir derdim olmadı. Her şeye tamam
diyen kadın, buna da tamam dedi. Mutfakta ne mi oldu? “Sana bir daha sarılayım
mı?” dedim. Önce o sarıldı…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder