Beş Dakkada Beşiktaş

            Ben böyleyim işte…

Avuç içinden su içmeyi, gördüğüm her deniz gel-gitlerine cigara sarmayı ve saatin 1, 2, 3, 4, 5, leylalara vurmasını erkeklikten sayarım. Bir de geceleri efkara bağlanmayı, kılavuzun göremediği kıyılara yalnız vurmayı ve de sevdiğini öperek değil, dürterek uyandırmayı erkeklikten sayarım. Ve hatta erkeklikten sayarım, erkeklikten saymayı yaptığım bu işleri.

           

            Bunları yazdım, çünkü şiir neden güzeldir? diye sordu kadın… Ben efkarımı göğüs kafesimden aşağı bilmem hangi marka dokunmatik cep telefonunun kenarından geçirerek ve fena halde öksürük nöbetlerine tutularak Cahit abimin ettiği fermanı arayadurmuş, bunu okusaydın bu soruyu sormazdın, diyen bir bakışla kaşlarımı oynatmaksızın sert bir mizaca bürünmüş ama sonra birden yumuşamış havası katan duruşumu sabit bir noktada kilitlemiş, kadına kadınlığını bildirir fermandır mısralarını vücudumdan ötede bir yere koyarak şairi ön plana çıkarışıma ve kadın tarafından şiirin iki defa üst üste okunmasına rağmen Beşiktaş mısrasının iki seferde de gözden kaçması dışında mazereti asla kabul edilemeyecek bir şekilde şiirin benimsenmeyişinden doğan hayal kırıklığına kızgınlığın eklenip yağda eritilip tuzuydu, şekeriydi ne vardıysa şerbetlenerek oluşan ve hala ne manaya geldiğini çözemediğim en acısından bir omuz silkme hareketimi yapıp, öksürük nöbetlerinden kurtulmuş ama aramaktan sıyrılamadığı için öksürmeye devam eden bir tavırla sen o zaman otur bunu dinle, yok sana şiir miir, beğenseydin Galile Denizi’nde birlikte yüzüp saatin 1, 2, 3, 4, 5, leylalarda oluşunu izleyerek ve de fena halde şairliğe bürünerek’le başlayan cümleler kurarak şu şarkıyı kısık sesle açtım: Hangi oje yakışmaz ki kız sana, ver ayağı bana…