Daa Deminki Yazıların Daa Demin Okunur Okunmaz Beni Alıp Halden Hale Sürükleyip... Başlık Tamamlanmadan Neşet Ertaş Türküsünün Sözlerini Değiştirerek Seslenir: Ah O Yazılarını Sevdiğim Mora, Sana Bir Yazım Var, Yazamıyorum...

            Uzun cümleler kurmayı seviyorum Mora. Hani böyle içinden koparırcasına, hafif buğulu ve en okkalısından sigara dumanlı üç beş kelimenin oynaştığı cümleler var ya… Şairin konuşmayı bilmediğini itiraf ettiği günden beri, ben yazı yazmayı bilmiyorum Mora! Adam ormana düşer Mora, ve ben sana sırılsıklam…

            Fonda Neşet Baba, her zamankinden daha dertli çığırır: Gendim ettim, gendim buldum… Bir sigara dumanı… Ve ben Mora’ya daha bir sırılsıklam…

            Sonra oturur kıyısından köşesinden tutunulmuş bir hayatın damarlarına, o damar ki Mora, bir ormanda prenses ne kadar prensesse o kadar prenses işte… Cümlenin sonunu üstat getirir ve ben sana öyle böyle değil.

            Adam ormana düşünce Mora, ormanın ormanlığı ortadan kalkar, Mora’nın Mora’lığı ortadan kalkar, birinin diğerine ithafta bulunuşu, biri, diğeri, dahası ithaf ortadan kalkar, adam ortadan kalkar, yazı ortadan kalkar, getiremedim ya la ben bu cümlenin sonunuJ

            Fonda Neşet Baba, daha deminkinden daha dertli çığırır: Anma beni, anma leyli leyli… Ve ben Mora, sigara içişimin sigara içişimden başka türlü bir şey olduğunu anlayarak ama kendime belli etmeyerek, uzun cümleler kurmayı beceremeyecek kadar… Cümlenin sonunu üstat getirir: Bilemedim gıymatini gadrini, hata benim günah benim suç benim.

            Üstat bana Zahidem gurbanım oy demeyi yasakladı Mora. Ve ben sana tepeden tırnağa…