İthaf olunamaz ama...

Onsuz olmuyordu, ne zamandır.. Ne zamandır, düşünmediğim, duymadığım, hatırlamadığım ne varsa elinde bir sepetle çıkıp geldi. Bir bir içinden çıkarıp " burası çok güzel bir orman..." diye anlatmaya başladı. Hani masal mı bu diye bir baktık, içerledi içten içe. Demedi kimseye. Masal olamayacak kadar güzel olana masal demenin manasını bilemedik başta tabi.

Durdu sordu kendine. Ben buradaysam burda olmamı sağlayan "şey"lerle bir meselem olmalıydı. Bu meseleyi benim çözmem lazımdı, herkesin yarım bıraktığı yerden soruyu sormalı orada devam etmeliydim, dedi. Biz yine şöyle bir baktık, anlarız bir vakit dedik.

Biteviye soru sormanın sökülmeye başlayan ilmek, aynaların çapraz açısında milyonu bulan akislerle benzeşimini onca kafa karışıklığına rağmen çözmüştü, bundandı can sıkıntısı, sordukça bitmeyeceğini bile bile sordu. Sonra sustu, bir kahkaha attı "ağzı durdu tavana vurdu", o derece. Eğlendiği yalan değildi. Onca kafa karışıklığından çokça eğlenmesini bilirdi de buna şaşardık asıl biz. Sonra başlardı yine "size bir şey söyleyim mi? Yaklaş yaklaş azcık burası çoook güzel bir orman.."

Kedilerle konuşabildiğindendi halden hale girmesi, bazı mevzularda hemencecik kaybolabilmesi. Velhasıl ne zamandır sorusunu anlamsız kılacak kadar zamansızdı, biz de bunu sevdik. Bir gülüp bir ağlayabilmesinin anlamını, onu böyle kılan "şeylerle" meselesini sevdik, onsuz olmuyordu ne zamandır..