Mora'ya Ve Romalı'lara Bu Yazı İlk Ve En Saçma Yazım Olsun...

Merhaba Mora,

Sana neşeli şeyler yazmak isterdim. Ama ne yapalım ki hayat yaşayanlar için acısıyla,tatlısıyla geçiyor işte...Benim payıma bu ara büyük acılar düştü..

Mora, anneciğimi kaybettiğim günden beri hayat bambaşka devam ediyor. Bazen çok hızlı bazen de olabildiğince, boğarcasına yavaş...

İçimde kopan fırtınalardan bahsetsem sayfalarca bitmez. O yüzden bambaşka bir konuya değineyim ben..

Dostluğun, arkadaşlığın elimden tutup kaldırdığı şu günlerde yaşadıklarım için üzgünüm ama kazandıklarım için, tercih ettiklerim için şükretmesini bildiğimden mesela...

Telefonun bir ucunda benimle ağlayan, her gün endişelen güzel insanların var  olduğu hayatımdan belki de...

Birlikte aşacağız sıkıntıları diyen, hayatında beni de bir yere koyan, planlar yapan, evinin kapılarını açan canım dostlarımdan en çok da...

Acaba bu güzel dostlarım bana umut olduklarını farkındalar mı bilmiyorum. Bildiğim tek şey farklı yerlerde, farklı zamanlarda tanıdığım güzel yüzlü insanların kalbimde bıraktığı izlerin silinmeyecek olması... 

Ne garip herkes gibi benim iyi gün dostum çok oldu Mora. Ama şimdi iki elimin parmaklarının sayısını geçen kötü gün dostlarımın da var olduğunu biliyorum. Görüyorum samimiyetlerini...

Hayat hepimiz için oldukça kısa. Bu yüzden Mora ben anneciğimin acısını yüreğimde taşıyarak, sevdiklerimle el ele, kardeşime hem annelik hem ablalık yaparak devam edeceğim bu yolda... Yanımda olan dostlarımın her zaman var olduğunu bilerek hem de.

Sağolun canlar, sağolun Romalılar, sağolun diğer tüm güzel dostlarım... Sen de sağol Mora...