Ebi'nin Gözleri

            Yalnızca batıdan gelip doğuya hükmeden ve ortadünyayı kendine mesken edinen kadınlara özgü hisli göz rengine sahiptir benim oğlum…

           Batıdan gelmediği gibi doğuya da hükmedemeyen ve ortadünya ile yakından uzaktan ilgisi bulunmayan bir kadına “oğlum” dedim diye oldu bütün bunlar. “Bana bir daha oğlum deme” dedi kadın. “Pardon, dedim memleket nereydi?”

            Bugün anladım ki Ebi, sevmenin ve göz renklerinin sınırı yoktur. Çizilen sınırlar, yalancı coğrafya öğretmenlerinin yalanlarından öte bir şey değildir. Hisli göz renklerinin baktığı coğrafyalarda sınır kavramı ortadan kalkar. Mesafe, alabildiğine yakınlaşır o gözlere. Bir yüzün girebileceği bütün şekiller hisli göz renginin önüne dizilir. Dünya bir anlığına duraklar. Göz rengi bir şekil seçer. Dünya o şeklin etrafında döner. Dünya bu defa, en güzel haliyle döner…

Diyeceğim o ki Ebi, onca gurbet türkülerine, onca mübadele sözleşmelerine, onca göçüp giden hisli göz renklerine ve hatta Sebt günlerinde balığa tövbe etmiş Sabetay Sevi’ye inat; sen benim -batıdan gelip doğuya hükmeden ve ortadünyayı kendine mesken edinen kadınlara özgü hisli göz rengine sahip- ilk ve tek oğlumsun.

            E bi de sonrası var, hep aynı olan: İyilik, güzellik ve hisli göz renklerinin melankolik bakışları…