Karbonat Kıvamında Kokoreç

            Karbonat kıvamında kokoreç beynimin kıvrımlarına akıyor, yalan da olsa mutluyum Mora, bu bana yetiyor. Neşe, Dert, Aşk ancak Neşet Ertaş şarkılarına mahsustur Mora. Okkalı votkalardan ve de efkarlı rakılardan elimizi çekip, ceketimizi sığınaklara kitlediğimizden beri, bir sevda türküsüdür tutturmuş nereye olduğunu bilmediğimiz bir yere –ki bu yer kuvvetle muhtemel bir dönem Dimitris’in rakımızı hazırladığı Samos’un tepesidir- o yere kervan sürümekteyizdir Mora. Sen anlamazsın tumturaklı bilmeceli yıldızlı gecelerin yarı alkolik delikanlı bitirim ayaklarını…

            Bir gün, övünmek gibi olmasın Mora, Çakır’ın meyhanesinde demlenerekten ‘gençliğimizin sonbahar yapraklarına ihtiyaç mı var ulan, tez elden binelim birçok gidenin memnun kaldığı sessiz gemiye’ hesabı gazeller okurken çıktı geldi Sadri Baba, ağzında sigarası, gözlerinde “boncuk” edasıyla. Ayıptır söylemesi, inceden bir hüzzam geçti, klarneti bırakıp bir garip hicaza meyletti, hicran yine hicran mı bu aşkın sonu’na bıraktı kendini. Hafiften doğruldu, kaşla göz arasında rakıyı fondipledi, kıstı gözlerini bana baktı. “Ulan mamalak” dedi, “hayat nedir bilir misin?”

            Hey yavrum hey, mamalak kardeşine sorulur mu bu Mora! Ben sevdanın icadından girip aşkın en müjgan hallerine kıvrılan, varoşçul yalnızlığımın erkete aşklarından bahsederekten ve de fena halde demlenerekten nice döktürdüm Nedim’den, Şeyh Galip’ten, Fuzuli’den, Baki’den. “Kes” dedi abim “kes, yok bu şehr içre vasfettiğin dilber koçum” dedi sustu abim.

            Eyvahlarımız vah vahlarımıza karıştı Mora. Nasıl karışmasın, biz turistliği turistin kendisinden öğrendik be Mora. Tabi sen bilmezsin, iki kaşın ortasında hasırdan bir çizgi belirdi mi, nice zamazingolar eşrafa emanet edilerekten volta vakti gelmiş demektir. Ben pabuçlarımı ayaklarıma geçirip kainata isyancıl bir susuş fırlataraktan hangi kapıdan kendimi araklasam da kurtulsam diye etrafı kolaçan ederken gırtlaktan bir ses yükseldi Mora:

            “Hayat demek, ölümü beklemek demektir.”

            “Ulan çakır, bir 70’lik daha, mevzu derin, bu gece içilecek…”

            “Az çok hepimiz denizi, yıldızları, ağaçları, işte falanları filanları göreceğiz.”

            “Ulan çakır, nerde kaldı bizim 70’lik?”

            “Birçok şeyin tadına varacağız sonra da ister istemez gidiyorum elveda şarkısını söyleyeceğiz.”

            “Çakır, 70’lik iptal, 100’lük getir. Az biraz biz de demlenelim…”

            Aldı kadehi eline, cebinden bir cigara çıkardı, bana da uzattı abim. Ve lakin ağzımdaki izmaritin farkına sonradan vardı, “jeton” dedi “kareli mamalak, bakma kusurumuza”. “Kusur varsa ağzımızdaki izmaritindir üstat, asıl sen…”

            “Kes ulan” dedi, kaldırdı kadehi, “Öyleyse kalanın da gidenin de gönlü hoş olsun” dedi.

            Gitti Mora. Karanlıkta karanlığa basmadan yürümeyi biliyor gibi gitti. Aldığı her yarım nefes cigara dumanında intihara meylediyor gibi gitti. Yalnızlık zor, dile kolay be Mora. Ben alnıma bu yazıyı kendi elimle yazdım der gibi, beyhude bekleme giden gelmez yerine der gibi gitti.

            Öyleyse gidenin de kalanın da gönlü hoş olsun Mora.