Oğuz Abi'ye Mektup

Hep zannettim ki insan insanı gözünden tanır. Yıllarca insanların gözüne gözüne baktım. Öyle değilmiş abi. Hiç öyle değilmiş. İnsan insanın gözünü oyar, gemi yapar, akıntılara salıverirmiş. İnsan insanı gemi yaparmış abi. “denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın.” erken gitmekle kendi hesabına iyi yapmış olabilirsin. Fakat benim hesabıma hiç iyi değil bu. Hiç iyi değil. Gerçi Selim’i, Hikmet’i, Beyaz Mantoluyu, Seli Seli Günseli’yi bıraktın. Bu sıralar kendilerinden uzağım. Biliyorsun onları ağırlayacak bir evim yok. Hısım akrabaya emanet ettim onları. Günseli’ye ev işleri yaptırıyor, çocuk baktırıyorlarmış. O, çocukları hiç ailelerinin istediği gibi eğitemiyormuş. ‘Küçüklerimi sevmek büyüklerimi saymak’ bile dedirtememiş hiç birine. Erkeklerin ellerini yakıp bacaklarını yamultup sokakta dilendiriyorlarmış. Halk en çok Selime acıyor, en çok parayı Selim topluyormuş. Beyaz Mantolu hiç para getirmiyormuş. Hikmet Amcanın işine akıl ermiyor zaten. Merak etme ağabeyciğim tez vakitte inşallah alacağım onları ordan.

Çok pis küfredesim var ama edemem biliyorsun. Muhayyel bir kalbalığa hiç de kalabalık olmayan sevdiklerime yumruğumu kaldırıp ‘görürsünüz kendimi mahvedeceğim’ diyorum.

Yaşayamıyorum abi…

Otobüsler geçiyor, arabalar, Aksaray’dan minibüsler, tırlar geçiyor. Ben yaşayamıyorum abi. Kadınlar konuşuyor: çamaşır makinesi bozuldu.. erkekler tartışıyor: ben hakkımı yedirmem.. yapmayanorospuçocuğu …

            Kahvenin tadı iyiydi de  çayını beğenmedim. Bir daha gelmeyeceğim bu kafeye abi.

            Delikanlı adam küfretmez. O adam inkar etmiyor ki. biz diyor cepçiydik. Orda durur cepçilik yapardık. Kaçak sigara, kaçak viski satardık diyor.

            Kapı hiç hoşa gitmeyecek bir melodide çalınıyor. Bacak refleks gösteriyor. Önce adamın üzerine örttüğü çarşaf uyanıyor. Sonra pijamalar. Çarşaf ve pijama bir olup dürtüyorlar adamı. Bakıyorlar kalkacağı yok çarşaf atıyor kendini yere, pijama güç bela kaldırıyor adamın gövdesini. Gidip kapıyı açıyor. Pijama, kapıda kendisiyle hiç alakası olmayan, yatan adamın da üzerinde daha önce hiç görmediği bir kıyafet görüyor. Takım elbise! Takım elbise pijamanın kırışıklığına takıla takıla pazarlamacı olduğunu söylüyor.

-ne pazarlıyorsun?

-aklınıza gelebilecek her şey.

-kadın geceliği?

Takım elbise ütüsüne yakışmayacak bir tarzda çıkışıp ‘pezevenk miyim lan?’ diyor.

-ütüsüz seniii!

Tüm bunların seninle, Selim veya Hikmetle de bir ilgisi yok. İlgisi olsun diye de anlatmadım tabi.

Pijama takım elbisenin hakaretini kaldıramadı. O günden sonra kendini çok saldığı için adamın bi tarafı hep açık kaldı ve her gece kötü rüyalar gördü.   

Mektubumun sonuna seni çok özlediğimi yazmak istedim bir iç ses ‘sen onu hiç görmedin, o hele seni hiç bilmedi bile!’ dedi. Abi ben o iç sesin dış güçlerin adamı olduğuna inanıyorum. Bilmeseydin ‘kalabalıktaydı, başarısızdı’ der miydin?

            Fotoğraf makineleri keşke sesi de alsa abi. Biliyorum şimdi kendini bilmezin biri kameranın icadına başlatacak. Çevrenin donup, ses olduğu anlar var; zihnimden yitmesini hazmedemediğim. Güzel kuş kaçmasın, sükunet içinde şarkısını söylesin.

                      “Feleğin bir kuşu var nanay.. çırmağı demirdendir/ yar öyle bakma..”